Kleszcze
śmiertelne zagrożenie dla naszych zwierząt
 

Kleszcze przenoszą różne choroby.

Dla właścicieli zwierząt najistotniejszą stanowi Babeszjoza-choroba atakująca psy.

Należy pamiętać, że kleszcz na psie nie równa się zachorowaniu psa na Babeszjozę. Innymi słowy kleszcz sam musi być zarażony pierwotniakiem wywołującym tę chorobę, aby móc zarazić naszego psa.

Niestety coraz więcej kleszczy w Polsce, podczas żerowania na zwierzęciu, wprowadza do jego krwiobiegu pasożyty krwi o nazwie Babesia canis. Te pierwotniaki bardzo szybko namnażają się w organizmie psa, powodując ogromne zmiany w jego funkcjonowaniu. Dochodzi do rozwoju potencjalnie śmiertelnej choroby o nazwie Babeszjoza. Oznacza to, że u nieleczonego psa choroba ta najprawdopodobniej skończy się śmiercią, gdyż przeważnie jej przebieg jest gwałtowny i ciężki. Dlatego tak ważna jest jak najszybsza interwencja lekarza. Im wcześniej choroba zostanie wykryta, tym większa jest szansa na uratowanie zwierzęcia. Nie oznacza to jednak, że każdy przypadek można wyleczyć. Niektóre psy, pomimo działań lekarskich nie przeżywają choroby, inne przeżywają, ale niejednokrotnie do końca życia odczuwają konsekwencje uszkodzonych podczas choroby organów wewnętrznych (wątroby, nerek).

Jeśli kleszcz wszczepił się już w skórę psa należy go jak najszybciej usunąć (wykręcając i lekko pociągając). Do usunięcia kleszcza należy użyć specjanego przyrządu (najlepsze wydają się kleszczołapki), pęsetki lub wykonać zabieg w rękawiczce. Jeśli właściciel nie jest pewien jak to zrobić, aby usunąć kleszcza w całości, warto, aby zwrócił się o pomoc do lekarza weterynarii. Lekarz usunie kleszcza oraz udzieli wszelkich porad na temat dalszego postępowania.

Sprawne usunięcie kleszcza to jednak jeszcze nie wszytsko. Warto uważnie obserwować zachowanie psa w następnych dniach. W przypadku jakichkolwiek oznak gorszego samopoczucia należy czym prędzej udać się do przychodni weterynaryjnej, celem zbadania psa w kierunku Babeszjozy.

Pamiętajmy, że im wcześniej wykryjemy chorobę i wdrożymy terapię, tym większa szansa, że nasz pies przeżyje.

Jako że często zdarza się, że kleszcz pozostaje niezauważony (ze względu na jego stosunkowo niewielkie rozmiary), warto znać objawy, które mogą wskazywać na inwazję Babesia canis.

Należy się zwrócić do lekarza weterynarii w każdym przypadku zauważenia poniższych symptomów:

• osowiałość zwierzęcia, nagłe i utrzymujące się posmutnienie

• ogólne osłabienie

• zmniejszony apetyt, często zupełny jego brak

• objawy gorączki

• ciemniejsze, nawet brunatne zabarwienie moczu, zmniejszone oddawanie moczu

• zmiana koloru dziąseł na jaśniejszy, czasem żółtawy

• W jakich miesiącach powinno się zabezpieczać zwierzęta przed kleszczami?

Kiedyś "sezon kleszczowy" rozpoczynał się wiosną, a kończył późną jesienią. Jednak obecnie, zwłaszcza z powodu zmian klimatycznych, kleszcze potrafią atakować w Polsce przez cały rok. Sprzyjają temu coraz mniej mroźne zimy. Wynika z tego, że powinniśmy być czujni od stycznia do grudnia. Jeśli nasz pies nie jest zabezpieczany przed kleszczami przez 12 miesięcy w roku, to istotne jest aby nie "przegapić" momentu pierwszego ich wylęgu, który następuje zaraz po ustąpieniu zimowych temperatur, a wiec w naszych warunkach w lutym lub marcu. Od tego momentu warto zabezpieczać psy bez przerw przynajmniej aż do nadejścia niskich (bliskich 0 stopni C) temperatur, a wiec przynajniej do końca listopada. Zdecydowanie jednak zalecamy stosowanie ochrony całorocznej.

• Czy mój pupil może "złapać" kleszcza jeśli przebywa tylko w mieście?

Kleszcze z czasem bardzo dobrze zaadoptowały się do warunków panujących w miastach. Istnieją rejony, gdzie natężenie kleszczy jest bardzo duże, a ich zagęszczenie w niewielkiej mierze zależy od tego czy jest to teren miejski czy wiejski.

Dlatego, poza czasem wyjazdów, równie ważne jest zabezpieczanie zwierząt przed kleszczami podczas ich pobytu w mieście.

BADAJMY SIEBIE i NASZE ZWIERZĘTA !
kontrolnie/profilaktycznie



Coraz częściej trafiają do nas pacjenci w złym stanie.
Na poczatku wydaje się to tylko chwilową niedyspozycją. Zarówno właściciele, jak i my - lekarze, mamy nadzieję, że szybka reakcja opiekuna i przyprowadzenie psa czy kota na wizytę, szybko podjęta terapia, czesto w pierwsyzch chwilach tylko objawowa, bo jedyna możliwa w takim moomencie, że to szybko postawi zwierzę "na nogi".
Jednak nagminnie okazuje się, że właściciel, który nie widział nic niepokojącego w zachowaniu pupila, nie wykonywał wcześniej badań kontrolnych. Pytamy: kiedy ostatnio analizowaliśmy krew czy mocz, kiedy wykonwyaliśmy badania obrazowe? Doktorze, nie było porzeby - nasz pies/kot był zawsze zdrowy!  Zdrowy jak byk!

I tu tkwi szkopuł.. Zwierzęta nie mówią, wiele z nich także nie pokazuje na żaden sposób, że coś im doskiwera. Przyzwyczajają się do bólu czy dyskomfortu i traktują ten stan jako ich naturalny. Szczególnie dotyczy to niektórych ras psów (terriery, labradory, pit bulle itd) oraz kotów. Te ostatnie nazywa się wręcz "cichymi męczennikami".. Dodatkowo pierwotne instynkty podpowiadają, by ból ukryć, by nie pokazać słabości, bo to może się okazać niebezpieczne.
Często też popełniamy błąd sądząc, że mój pies/kot po prostu się strarzeje i dlatego.. chowa się pod łóżko, woli być sam, nie cieszy się już tak widząc smycz,
słabnie z nim kontakt. Ale wciąż ma apetyt! I to jaki!
A to często okazuje się nieprawdą, bo straość nie jest chorobą. Poza tym jej granica jest różna dla różnych typów psów czy ras, a także zmienna osobniczo - to obserwujemy zwłaszcza u kotów: 18 letni kot często lepiej sobie radzi niż 9-latek.

Stąd nasz apel do Państwa:
aby utrzymać podopiecznego w najlepszym możliwym zdrowiu, a co za tym idzie także komfrocie życia, prosimy - zgłaszajcie się Państwo także z bezobjawowymi, klinicznie zdrowymi zwierzętami na badania kontrolne.
Prosimy o to z troski o naszych pacjentów - to oni potem bardzo cierpią w wyniku zaniedbań (najczęściej nieświadomych) nawet najbardziej kochających opiekunów.

Dwa przykłady:

1. badanie krwi (profil podstawowy lub rozszerzony) w wieku 3 lat, oraz oczywiście przed każdym planowanym znieczuleniem/zabiegiem
   
2. badanie krwi + analiza moczu w wieku 5-6 lat
   
3. badania krwi (profil rozszerzony lub geriatryczny) COROCZNIE od ukończenia 6 roku życia
   
4. badanie ultrasonograficzne jamy brzusznej co 2 lata od ukończenia 6 roku życia